Oysters nieuws detail

17-12-2016
Door: Jan van Spaandonk

Dukes-Oysters deel 1

Het Bosch van de Hertogen, een prooi voor de wolven. JVB

Een heldenverhaal over uitgerangeerde centers en een hulk die niet wilde, over kalveren en wolven en een klein dorpje dat heldhaftig de strijd tegen de overheersing van de Hertogen aanging.

Op zondag 18 december 2016 stond een glorieuze dag op aanbreken. De morgenzon kwam om 08.42 uur op en gaf reeds stond van de dag die het worden zou door zijn stralen vrolijk en verleidelijk over het gras te laten schijnen. Deze prachtige dag zouden zowel Oysters I als ook Oysters II afreizen naar onze provinciehoofdstad alwaar de hoofdstedelingen twee teams met kalveren van immense omvang zouden laten aantreden om 2x80 (volgens Capetown Carel 90) minuten een weinig rituele slachting aan te richten. Aan wiens zijde de slachtoffers zouden vallen, was vooraf onbeslist.

De Hertogen waren tot vorige week ongeslagen in deze competitie en de platte kar was al besteld. Oysters II zou beslissen of het een mooie ronde door de stad zou worden of dat de hegemonie wederom zou worden doorbroken en het een rit naar het slachthuis zou worden. Slachtoffers zijn er zo net voor die paar weken competitierust overigens al voldoende: de eerste rij is uitgedund (O'Moda, Ti-Ta-TexMex, Capitano Tommy, Hulk en MP-Bart zijn uit de running, hoewel dat raar klinkt bij deze mannen...), de tweede rij is op Curaçao of geblesseerd teruggekomen uit Duitsland, de derde rij heeft knie- en allerhande andere relatieproblemen en ga zo maar door: het is onvoorstelbaar welke blessures het menselijk lichaam kan bedenken (hoewel Curaçao als een aangename blessure klinkt). Er moest dus weer stevig gepuzzeld worden om twee teams op de been te krijgen.

Na een goede training op vrijdag met maar liefst 1 forward (maar let op: de goede lezer zal straks vernemen dat er plots een verdubbeling zou plaatsvinden door een speling van het lot) werd 's ochtends vroeg bij Curnonsky verzameld. Na wat mensen uit hun bed gebeld te hebben, de route te hebben doorgegeven en vernomen te hebben dat er ook rechtstreeks gereden werd, kon de reis naar het Bosch van de Hertogen worden aangevangen. De eerste rij maakte nog een eetstop om op gewicht te blijven en aanstonds arriveerde de wolfsroedel in het wonderschone deel van onze hoofdstad aan de Zuidwal, die inmiddels overigens geheel nutteloos blijkt te zijn, omdat er niet meer wordt aangevallen (quote, unquote van onze teamfilosoof Pierre le sauteur). Het ku(ns)tgrasveld lag er verlaten bij zo zonder TBM'ers, want het TUV vond een iets wat verhoogde concentratie rommel op het gras.

Op naar de dameskleedkamer, want die is lekker klein en daar past geen heel team in. De psychologische oorlogsvoering werd al vroeg gestart, maar daar laat een roedel wolven zich niet door afleiden: de focus lag op het verslaan en verslinden van de rood-geelen en de wolven lieten zich door niets of niemand afleiden. Ook niet door de kruik Schrobbelaer die de MOTM van vorige week ter ere van de aanstaande overwinning alvast in de tas met shirts had gestopt (ik voel een nieuwe traditie aankomen).

Vorige week werd de nummer 2 van de competitie afgeslacht, zakte die naar plaats 3 en lieten zij zich de kans op het kampioenschap van de derde klasse Zuid-Oost afnemen, ondanks dat de nummer 1 ook een steek liet vallen bij de Tilburgse studenten. Maar deze week werd diezelfde nummer 1 voor diezelfde wolven geworpen. Hoewel, dezelfde: er waren nogal wat wijzigingen. Onder meer deed Kees Kleirenkast met Oysters II mee om de zingeving des levens met KitKaat en Rudolph in de derde rij handen en voeten te geven en was Tim Running up that Heuvelmans weer van de partij en ook good old(ie) Meneertje Sterk als derde René (V, P en S dus) deed mee. De backs waren op volle sterkte Joep broer der Hulk aka egeltje schoof ook weer eens aan aan deze wolvendis, zodat de drie J's weer compleet waren (waar we vorige week met de drie B's ook tot een harmonieuze samenzang kwamen). Wolvenroedels staan erom bekend dat zij hun eigen territorium verdedigen en vandaar dat de overwinning van vorige week eigenlijk voor de hand liggend was. Ook vorig seizoen werd het eigen territorium in Oisterwijk kloek verdedigd. Maar nu was het tijd voor de nummer 1 van de competitie en moest buiten het eigen territorium gestreden worden. Maar kalveren blijken niet bestand tegen wolven... zeker niet als die wolven in een roedel samenwerken om de kalfjes naar de slachtbank te begeleiden.

Vanaf de ko werd gestreden, de kalveren verzetten zich furieus tegen de oprukkende wolven, maar konden de aanhoudende druk niet aan. Hoewel er aan de zijkanten regelmatig een kalf over situatie werd gecreëerd, werd het dartelen door de wolven onbarmhertog (nee, geen typfout) neergeslagen, afgestraft en werden de kalveren 1 voor 1 verslonden. Het ging wel hard: Rudolph liet één van zijn gespreide tenen amputeren (die ook na een voetmassage van Rene V stands for voetmassage niet terug wilde) en KitKaat liet zijn zwevende rib weghalen (of wellicht een paar meer) en omdat er maar 1 flanker als reserve stond, was het tijd voor de René de Referé (niet van de café) om van de center naar de flanker te verhuizen en kon Jimbo al vroeg op de wing invallen.

De Oyster-wolven waren onstopbaar en raceten over de lijn waarbij het egeltje na een aantal fases werd gelanceerd, de conversie werd verzilverd en de 0-7 al snel op het digitale sc(h)ore(m)bord stond. Dat hadden die kalfjes niet verwacht en zij zagen hun eerste positie op de ranglijst al ernstig in gevaar komen met een tweede verliespartij op rij. Zij namen zich voor beter hun best te doen en hun beste pootje(s) voor te zetten. Goede intenties ten spijt, bleek wel weer dat kalfjes zich minder goed organiseren dan wolven: Oysters II bleef aan de bal, bleef de aanvallen van Dukes III verstoren en volop counteren. Kees Kleirenkast en Buddy Bram zorgden ervoor dat welhaast geen enkele bal er bij de Hertogen goed uitkwam en vaak zelfs helemaal niet eruit kwam. Een domper op de aanstaande feestvreugde. De vraag werd aan de zijlijn al opgeworpen of de platte kar niet afbesteld zou moeten worden.

De druk van Oysters II bleef aanhoudend hoog en dat resulteerde in tries 2 en 3 van uw eigen helden. De try of the week was de solo van MCJack. Voor iedereen die hem heeft gemist: het gaat over onze huidige captain, drie turven hoog en met een soortelijk gewicht van ongeveer een derde van het gemiddelde kalf ter andere zijde. Matti-Eeh-Ooh nam de conversie nadat een kalfje wat onfortuinlijk over de trylijn was gevallen, mar die kick ging geen 10 meter ver. Hoewel er 14 kalveren riepen de bal te laten gaan, ging één kalf overdroten voort: helaas waren zijn pootjes niet voldoende geoefend in het vangen van een hoge bal en maakte hij een knock on. Dat is normaliter aanleiding voor een scrum, maar onze MC pakte het ovaal en laveerde tussen de kalveren door en ging solo over de trylijn. Hij pakte daarmee punten, zette het hele pack van Dukes weg voor knoeiers en het was ook nog eens een scrum minder. Een captain moet immers ook denken aan het welzijn van zijn forwards.

In de tweede helft mocht René zich op zijn nieuwe baan gaan voorbereiden: het fluiten van Oysters I en mocht een (andere?) uitgerangeerde center zijn flankerpositie innemen: een vuurdoop. Was het goed? Dat zullen anderen mogen beoordelen. Zo slecht als Jonny May was het op die positie zeker niet (kijk maar eens op YouTube). Deed het pijn? Tsja, het leek er wel op en eigenlijk al vanaf de eerste ko en daarna volgende tackle op het grootste kalf dat er rond liep. Had een betere offload een extra try opgeleverd? Jazeker. De derde try kwam via een derde rij move, die zo snel werd gespeeld dat Buddy Bram verbaasd zijn hoofd uit de eerste rij stak en vroeg wat er was gebeurd. Daarna was het feest nog niet voorbij, want Kees werd MOTM, Oysters Flagship ging nog even als een stel starship troopers over de Dukes of hazzard heen, die uiteindelijk als een herald of free enterprise zonk, er werden aardig wat dagschotels verorberd, de derde helft werd roemrijk gewonnen met Tommy Joel the pianoman en het feest werd op de ijsbaan voortgezet.

En die hulk, tsja welke intergalactische verhalen daarover de ronde doen, dat blijft een goed bewaard geheim. Volgens het twitterbericht van Dukes verloor Dukes de derby met 10-19, maar dat klopt niet: Oysters II won met 10-19!

Met dank aan alle supporters die mee waren gekomen, de aanmoedigingen van de oldies vanaf de zijlijn, de teamgenoten die door pijntjes niet konden spelen, maar wel kwamen aanmoedigen, de ontvangst door onze Bossche vrienden en een paar Dukes in Oisterwijkse dienst. Nu een paar weken geen competitiewedstrijden, op 7 januari 2017 de nieuwjaarsreceptie, op 15 januari 2016 de inhaalwedstrijd van Oysters Flagship tegen Eemland en op 22 januari 2017 weer de eerste reguliere wedstrijd voor Oysters Wolves II.

Foto's van de Derby op DEZE link

Top Nieuws

Nieuwsoverzicht