Door: Jan van Spaandonk
Oude liefde roest niet
Joris van Boekel (IV)
De schrijver van het verslag van vorige week moet een vooruitziende blik hebben gehad toen hij zijn poëtisch getinte teksten aan het scherm toevertrouwde. Immers het gebruiken van songteksten, toch als lagere cultuur gekwalificeerd, werd daarna zelfs door het Nobelprijscomité gewaardeerd door Bon Dylan een prijsje te geven.
Vandaar dat ook deze week een songtekst de leidraad vormt voor het verslag van de wedstrijd zoals die gespeeld had kunnen zijn of wellicht ook wel daadwerkelijk werd op het wonderschone groene gras bij de Oesters.
Deze zondag vormde bijna een mooie aanleiding voor het aanheffen van een lied: wedstrijd tegen Tarantula, de spiderman studenten uit het bijna even schone Tilburg. Helaas klonk na het fluitsignaal het Tarantula superstars net wat uitbundiger dan de Oisterwijkse liederen.
Vroeger, toen al het rugbygras nog onder je schoenen bleef plakken en modderig werd als het regende. Vroeger toen ik nog studeerde en tijd genoeg over had om naast The Dukes ook voor Tarantula uit te komen als ik dat wilde. Vroeger toen mijn medestudenten nog meer tijd in de kroeg, dan in The Gym doorbrachten en e-rugby nog geen roet in het eten gooide als je even wilde overstappen naar een ander cluppie. Toen was het overigens gebruikelijk om na je carrière bij Tarantule naar The Dukes te gaan, terwijl het tegenwoordig andersom schijnt te zijn.
Vroeger was alles beter en de jeugd van tegenwoordig, tsja, die zingen rare liedjes (ik weet niet Watskebeurt in die vervlogen tijden). Vroeger is anderzijds ook weer niet altijd zo lang geleden, want het is nog maar twee seizoenen geleden dat Tarantula hun laatste bezoek aan de wonderschone parel van Brabant brachten om aldaar na een mooie faire pot hun Waterloo te vinden. Vroeger, toen het twidde nog lekker dacht over een kampioenschap en dat een jaar later verwezenlijkte, raakten we ook oude vrienden kwijt, zoals onze Roermondse vrienden de Bokkenrijders en ook onze studentenvrienden uit de schoonste stad van het land (volgens mijn vroegere teammaten Willem en Pieter althans). Gelukkig hebben onze vrienden de weg naar Oisterwijks mooiste veld weer teruggevonden en Tarantula wilde alle 8 poten tegelijk in het gras zetten.
Maar goed, hoewel vroeger alles beter was, regen nog zuur was, maar de aarde in ieder geval nog niet opwarmde, is het ook mooi om oude vrienden te mogen verwelkomen in a tale of two cities. Vele hoofdrollen, waaronder George Lucas MOTM, die afgelopen week zijn startplaats had verdiend en met zijn onhandig lange lijf de tegenstander op hun ruggetjes weet te leggen en een sidestep heeft die hij zelf niet eens kan volgen. Een oude bekende, Ben Vergeten mijn accu van mijn motorfiets te laden, die na een halve marathon maar weer eens een halve wedstrijd kwam spelen. Een eerste rij die Bramotommy schijnt te heten, de Siamese tweeling Jeroel op tweede rij (heb je een gaatje in je hoofd, thanks voor de noppencontrole), Lupiejo als derde rij, een marinier op reserve nu onze vaste landverdediger ziekjes was (hopelijk vallen de Russen niet dit weekend aan), een Zwaanzinnige backline (met Zjim en Zjip op Zwing) en aan de lijn een stel (te Koen?) dronken oud rugbyers die stiekem stonden te popelen om mee te doen of een derde op te richten (you know who you are).
Volle bak aan de Scheibaan: veel publiek, het bestuur in vol ornaat, een mooi zonnetje en twee wedstrijden in het verschiet. En dat allemaal met vrije entree.
De monsterscore van gisteren (go colts!) stond nog op het bord toen iedereen aankwam. Dat was wel een gedurfde inspiratiebron: 97-0.
Oysters namen de kick off, maar de concentratie die er bij de warming up was, was er in de eerste zinderende minuten van de wedstrijd nog niet. Een niet te beste kick en een penalty tegen voor de eerst overtreding. Geen probleem, op naar de volgende situatie: rennen, tackelen en rucken, gaan voor die bal.
Hoewel defensief goed werd gespeeld, scrum werden gewonnen en line outs ook, kwam er maar geen offensief tot stand. Telkens stuitten we op studenten die niet van wijken wilden weten. Ook Joepie, u weet wel het egeltjes principe, kon niet penetreren.
En hoewel de forwards echt goed speelden, kregen we veel penalties tegen in de rucks, liepen we teveel naar achteren te verdedigen en kregen we het ovaal maar niet onder controle.
In de eerste helft wisten onze spinnenvrienden ook niet tot een echte aanval te komen, maar twee (on)handig geplaatste kicks met een (on)fortuinlijke stuit zorgden wel voor punten aan de verkeerde kant van het scorebord toen Boris the Spider (Who?) de bal net voor onze MC Jackass tegen het gras vleide. Voor Oysters geen enkel probleem, want wat zijn die paar puntjes nou eigenlijk. Gewoon twee tries tegen scoren en nog twee er overheen...
Probleempje was wel dat dit de eerste helft niet lukte... Gelukkig duurt een wedstrijd volgens onze niet altijd even goed tellende coach 90 minuten en werden de studentenboys al moe. Kennelijk toch nog naar de biercantus geweest alhoewel hun Nederlands belabberd was en echte Hollandse klassiekers dan niet tot hun recht komen.
Eerste helft verloren, maar dat is pas een strijd en nog niet de oorlog. Vrij naar The Art of War van Sun Tzu (en niet Bone Thugs-n-Harmony of Sabaton) en op naar de volgende 40 (45?) minuten.
De tweede helft begon Oysters 2 dan ook furieus en de mannen op acht poten kwamen er niet meer aan te pas. Een kick op de palen (een pik op de kalen, welke MC zei dat?) was het enige wapenfeit dat deze lieden de tweede helft lieten optekenen.
Oysters daarentegen dachten heel wat anders over het laten optekenen van wapenfeiten. De scrum was zo oppermachtig en zo charmant om de eerste rij van de tegenstander ook te ondersteunen om instorten tegen te gaan. Geen against the heads vandaag, maar wel 100% op eigen ballen.
Ook jumping Piet (in Nederlands: springpiet) was weer in vorm toen hij diverse ballen voor Tito Tarantula (uit de soundtrack van From Dusk till Dawn) wegtapte. Jammer dat we afscheid moeten nemen van deze Piet met zijn zwarte haar, dat mag gewoon niet meer. Sorry springpiet...maar bedankt voor die mooie jaren (en misschien mag je als regenboogpiet nog een keer meedoen).
Een scrum op de 5 was, net als vorige week, een kolfje naar onze hand: Luke Cage pakte de bal op, vond een paar studenten om zich in te verliezen, Stijn aka Rudolph vond dat fijn en viel met mach-5 over de trylijn. Waarschijnlijk omdat zijn hoofd te zwaar was geworden of in ieder geval het rode ding dat op zijn neus was gaan groeien. Een mooie try en gelukkig wist Rudolph van het begrip zwaartekracht.
Conversie helaas gemist.
Omdat de Tarantula's sneller dan het licht schenen te bewegen (of gewoonweg offside stonden) was iedere pass op Joepie een getekend doodsvonnis. Niet dat hij zich daaraan stoort, maar er is nog meer in het leven dan doodgaan (carpe diem). Daardoor waren ook Glen, Jim en Jip en Raoul lastig bereikbaar. Dan maar naar binnen stappen, door het gewoel en gekrioel: balletje achter de trylijn leggen en de volgende 5 punten optekenen. Of zoals Raoul zou schrijven: uw fabuleus bewegende en welhaast onstopbare nummer 10 deed het weer.
Ook deze conversie werd gemist, waardoor de teller op 10 bleef staan.
Hoewel de tweede helft ruimschoots in het voordeel van Oysters werd beslecht, was dat onvoldoende om de volle overwinning op naam te kunnen schrijven. De Tarantula's hadden met 1 conversie en twee penalties 8 punten meer. Anderzijds waren er voldoende lichtpunten (sterke setpieces en veel strijd om de bal) om tevreden terug te kijken op de wedstrijd en vol vertrouwen richting volgende week te gaan. Het beloofd dan ook een mooi seizoen te worden met een grote groep enthousiaste rugbyers.
Na wat gezang van de studenten verdween mijn oude liefde weer richting Tilburg en danken we hen voor deze mooie sportieve pot en de pot bier die we van hen cadeau kregen.
Nadien was het genieten van Guiness ballen van Glen (1 n) en Bart (van het jankende geblesseerde of zieke broertjes duo), hamburgers, friet en Hilversum 3 of bestond dat toen nog niet, Herman van Veen. In ieder geval had ons eerste weinig moeite met Hilversum 2 dat stormenderhand werd overwonnen. Een korte douche na de wedstrijd en al 2 tries gemist.... Met 20-7 de rust in en uiteindelijk met 41-7 (volgens erugby) na een glorieuze homecoming vanuit de hoek tussen de palen kick van de man met de dansende blonde lokken.
Een aantal spelers gaat maandag een groepstherapiesessie doen om hun negatieve gevoelens te kunnen uiten (en niet op het veld) en vanaf woensdag weer volle bak aan de slag te gaan; Wageningen is de volgende tegenstander en hoewel daar vorig jaar maar 16 spelers naartoe gingen, de noppencontrole streng was en het eindresultaat een ietsiepietsie minder, was dat thuis een kolfje naar Oysters hand. Volgende week dus weer volle bak om een paar punten mee naar huis nemen.
Op 13 november aanstaande weer twee wedstrijden aan de Scheibaan: Oysters 1 tegen Delft en Oysters 2 tegen onze Limburgse vrienden de Bokkenrijders. Komt dat zien!